Od potwora do człowieka, czyli o tym jak zgubiłam 16 kg

Hello!
   

Od razu zaznaczam, że tytuł posta odnosi się tylko i wyłącznie do mojej persony i pod żadnym pozorem proszę tego nie odbierać jako nagonkę na osoby o większej tuszy. Sama  mam prawo określać siebie mianem potwora, bo pomimo zgubienia 16 kg, nadal czuje się źle w swoim ciele i marzę o kolejnej utracie zbędnych kilogramów. Do upragnionego celu zostało mi około 13, albo i 14. Na pewno po świętach wskaźnik masy ciała poszybował nieco w górę, bo pozwoliłam sobie przekroczyć dzienną dawkę kalorii. Obym po powrocie do domu, nie doznała szoku po wejściu na wagę... :D 

Dla przypomnienia, napiszę Wam, że liczba początkowa liczba kilogramów wynosiła aż 90... Spasłam się jak świnia. Trudno. Przynajmniej teraz czerpię satysfakcję z chudnięcia i jedzenia zdrowych posiłków. Choć czasem wcale nie jest tak kolorowo, jak mogłoby się to wydawać. 

Co mnie motywuje?

Najlepszą motywacją jest kupowanie ubrań, a w szczególności spodni bądź spódnic. Od kiedy pamiętam, miałam problem z kupnem dobrze leżących gaci. Albo coś mi się wylewało, albo były zbyt niskie, albo zbyt wysokie. Wiecznie jakieś ale.. To samo tyczyło się spódniczek. Zakup czegoś, co byłoby modne i nie opinało 4 liter, graniczył z cudem. Teraz też nie ma szału, jednak różnica jest kolosalna. 

Na pewno nie jaram się zdjęciami metamorfoz wrzucanych przez Chodakowską. Może dla kogoś są tym czynnikiem, będącym popychaczem do działania. Dla mnie niestety są tylko i wyłącznie sukcesami innych osób, które w żaden sposób nie pomogą mi w mojej walce o ładną sylwetkę. 

Co jem?

Wszystko co zielone, chude i bez mąki. A tak na poważnie, to moja dieta została zbilansowana tak, aby niczego mi nie brakowało, bo zarówno tłuszcze, węglowodany jak i białko są potrzebne do życia. Za całokształt jadłospisu odpowiedzialny jest dietetyk - Milenka z My Body Clinic w Krakowie. 

Dlaczego dietetyk?

Kilkukrotnie próbowałam odchudzać się na własną rękę. Niestety, ale każda próba kończyła się totalną klapą i po kilu dniach wracałam do ukochanej czekolady. No, może poza Dukanem, jednak miałam dość zakwaszania organizmu, a efekt jojo był przerażający -  przytyłam więcej niż zgubiłam. Tutaj mam świadomość, że ktoś nade mną czuwa, i że nic mi się nie stanie.  A tak poz tym, to wiem, że dla Mileny, każdy chudnący pacjent przynosi uciechę.

Zapomniałabym... nie faszeruję się żadnymi wspomagaczami! ;)

Co jest ważne?

Duża ilość spożywanych płynów. Staram się pić, dużo pić i nie mówię tu o wódce czy winie, a herbacie i mineralce :D Nieważne, czy jest ona gazowana czy nie. Ważne jest to, aby spożyć jej minimum dwa litry dziennie. Miałam okresy (szczególnie teraz, gdy jest zimno), że moje zapotrzebowanie na uzupełnianie płynów było znikome, więc piłam na siłę, żeby pozbyć się tego, co gromadziło się w organizmie.

Zastoje.

Zastoje mam co chwilę. Spadek pół kilograma i stop. Znów spadek i znów zastój. Taki stan rzeczy jest podobno całkowicie normalny, więc staram się zacisnąć zęby i przeczekać ten jakże demotywujący okres. Jestem dumna, z tego, iż kg nie lecą w górę - no może teraz coś poszło, bo przecież były święta, choć z ręką na sercu przyznaję się, że usiłowałam ograniczać wszelkiego rodzaju słodkości. Słabo szło.

Masa a centymetry.

Tak się składa, że większy nacisk kładę na mierzenie się niż na odczytywanie cyferek z wagi łazienkowej. Obecnie moja tabela przedstawia się tak: 

Biodra - było 130 - jest 112

Talia - było 97 - jest 84

Jakby ktoś był ciekaw, jakie rezultaty osiągnęłam na koniec września, to zapraszam TUTAJ

Spadek centymetrów mówi sam za siebie, a to jeszcze nie koniec, bo nagromadzonej tkanki tłuszczowej jest jeszcze sporo i sukcesywnie zamierzam ją spalić! Nie poddaję się i będę walczyć do upadłego. 

Niestety, ale nie prowadzę kroniki dokumentującej każdy zgubiony centymetr czy kilogram. Od czasu do czasu wrzucę jakieś "słitaśne" zdjęcie na Instagram. Dziś skonfrontowałam takie dwa: z lata i sprzed kilku dni... Różnica jak dla mnie jest kolosalna, bo w końcu mogę zobaczyć moją małą transformację. 

Zdaję sobie sprawę, że czeka mnie jeszcze sporo wyrzeczeń, ciężkich momentów i zaciskania zębów, ale mimo tego wierzę w siebie  i to, iż uda mi się osiągnąć wymarzony cel. Wystarczy chcieć. Jeszcze trochę!

Blanka